۱۳۹۴ فروردین ۳۰, یکشنبه

رنج نامه اي از زنداني سياسي خالد حرداني از زندان گوهردشت كرج



سوال من از مردم آزادی خواه جهان این است.
این همه شکنجه چرا؟ این همه اعدام چرا؟ این همه ظلم و تجاوز به حقوق مردم چرا؟
باید هر روز بامداد بر جسد متحرک این اسیر یک فاتحه ای خواند٬ هواخوری ۲ ساعت ٬دریچه ها و درب و پنجره ها بسته و کیپ ٬ حق نفس کشید ندارید٬ غذا ناسالم٬ غیر بهداشتی و بی کیفیت و خلاصه محروم از حق زندگی شرافتمندانه یک انسان ٬ فقط مرگ است که براین تابوت مشبک سایه افکنده است. مردگانی مصلوب که تنها چیزی که از خود دارند اندیشه پاک و آزادی برای مردم است٬ جسم به اسارت٬ خانواده تحت فشارهای روحی و زندگی و جامعه در بند و اسارت وبردگی٬ و اینها تنها نمایی کوچک برش خورده از یک جامعه آرمانی است که مردم سال ۵۷ به دنبال آن بودند٬ سرابی تراژیک که روحانیت بنام دین به مردم تحمیل کردند….ادامه

           

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر